αλήθειες που ίσως δεν γνωρίζαμε

   Την Κυριακή που μας πέρασε, όπως συνήθως, η ομάδα του Γε.Λ.Α πραγματοποίησε για μια ακόμη φορά την καθιερωμένη της συνάντηση στο σχολείο. Αυτή τη φορά είχαμε την τιμή να φιλοξενούμε και παιδιά της Γ' γυμνασίου της Ν. Αλικαρνασσού, τα οποία έκαναν τη συζήτηση ακόμη πιο ενδιαφέρουσα. Το θέμα που μας απασχόλησε ήταν οι εξαρτησιογόνες ουσίες. Παρακολουθήσαμε ένα πολύ ιδιαίτερο ρεπορτάζ του Σταύρου Θεοδωράκη, το οποίο μας βοήθησε να γνωρίσουμε αλήθειες που οι περισσότεροι αγνοούσαμε.

   Πρώτα απ' όλα συνειδητοποιήσαμε ότι το πρόβλημα των ναρκωτικών δεν αφορά μονάχα άτομα κατώτερων κοινωνικών τάξεων. Δεν είναι λίγοι οι γόνοι εύπορων και ευκατάστατων οικογενειών που υποφέρουν από αυτά. Όπως φάνηκε οι αιτίες που οδηγούν τόσο πλούσιους όσο και φτωχότερους σ' αυτή τη συνήθεια είναι οι ίδιες. Δεν ξέρουν τι να κάνουν για να γεμίσουν τις ώρες τους, νιώθουν μόνοι και αναζητούν συντροφιά στις ουσίες. Πολλοί το κάνουν από αντίδραση για να γίνουν κι αυτοί "in", όπως χαρακτηριστικά είπαν στο βίντεο που παρακολουθήσαμε. Νιώθουν ότι μ' αυτόν τον τρόπο μπορούν να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους, όμως πιστέψτε με, πολλά περισσότερα δημιουργούν έτσι.

    Η αντιμετώπιση τους τόσο από την κοινωνία όσο και από την πολιτεία είναι τραγική. Βιώνουν το ρατσισμό καθημερινά και οι πόρτες που συναντούν μπροστά τους είναι τις περισσότερες φορές κλειστές. Όσοι έχουν μετανιώσει για τις επιλογές τους θεωρούν τους εαυτούς τους αρρώστους και ζητούν απεγνωσμένα βοήθεια από το κράτος που συνεχώς τους γυρνάει την πλάτη αδιαφορώντας για το πρόβλημά τους. Όσοι αισθάνονται έτοιμοι, ζητούν βοήθεια από οργανώσεις  που μπορούν να φανούν ιδιαίτερα χρήσιμες στην αντιμετώπιση του προβλήματός τους. Για πολλούς τα πάντα είναι στο μυαλό και λίγη θέληση είναι αρκετή για να πετύχουν αυτό που θέλουν. Κάποιοι άλλοι χρειάζονται υποκατάστατα ουσιών (όπως τη μεθαδόνη) για να απεξαρτηθούν σιγά-σιγά. Αυτή την υποστήριξη αναλαμβάνει να παρέχει το κράτος. Οι "υποψήφιοι" μπαίνουν σε μια λίστα προτεραιότητας έως ότου τους παραχωρηθεί η άδεια να παίρνουν καθημερινά τη φαρμακευτική αγωγή που προβλέπεται. Η διαδικασία αυτή μπορεί να κρατήσει από μερικές μέρες (για κράτη της Αμερικής ή της δυτικής Ευρώπης) μέχρι μερικά χρόνια για την "προοδευτική" και "συμπονετική" μας χώρα. Οι σημαντικές όμως δράσεις οργανώσεων προσπαθούν να καλύψουν αυτό το κενό κράτους-"ασθενών" και πολλές από αυτές το καταφέρνουν με επιτυχία.

   Αυτά είναι μόνο λίγα απ' όσα ακούστηκαν ή ειπώθηκαν την περασμένη Κυριακή. Τώρα μένει να δούμε τι μπορούμε εμείς να κάνουμε από την πλευρά μας για να ενημερώσουμε ή να βοηθήσουμε συμπολίτες μας που υποφέρουν.