Μέσα από εικόνες*

                                        Ρε Μιχάλη μάκρυνε κι άλλο το μαλλί σου;;

                                         Μμμ..Σκληρή δουλειά από τα Ζουζούνια!

                                         Μπορεί να μην ήθελες αλλά εγώ τα κατάφερα!

                                     

                                         Μέσα στη γκρίζα πραγματικότητα...Η Σοφία!!

                                         Ξεχειλίζει τεστοστερόνη!

                                                                       Team work!!

Ας μείνουμε λίγο στους αριθμούς

Την προηγούμενη Κυριακή αρκετοί από εμάς βιώσαμε μια ξεχωριστή εμπειρία περνώντας το απόγευμα μας συζητώντας στο ΓΕΛ@! Θέμα συζήτησης; τα ναρκωτικά!
Ας μείνουμε λοιπόν λίγο στους αριθμούς, όπως αναφέρει και ο τίτλος.

• έφηβοι 14 ετών στην πρέζα,
• αγορά 40.000 χρηστών μόνο στην Ελλάδα,
• καθαρότητα προιόντος όταν εισάγεται στη χώρα μας: 10-15%,
• αναμονή από την ημερομηνία αίτησης για λήψη μεθαδόνης:

1. Ευρώπη: 3 μήνες
2. Ελλάδα: 7 χρόνια και 2 μήνες!
3. Νέα Υόρκη: μόλις 2-3 μέρες

• χαρακτηριστική η περίπτωση μιας γυναίκας, την οποία κάλεσαν μετά από 9 χρόνια από την αίτησή της για μεθαδόνη(2001-2010),
• όταν θα έρθει η στιγμή για τα άτομα που έκαναν αίτηση να λάβουν μεθαδόνη, από αυτά:

1. το 1/10 θα βρίσκεται στην φυλακή
2. το 1/10 θα είναι επίσημα νεκρό
3. τα 5/10 θα είναι πια χαμένοι

       άρα τα 7/10, ένας ιδιαίτερα μεγάλος αριθμός, θα έχουν κάνει μάταια την αίτηση.

• Κάτι επίσης τραγικό είναι ότι αυτά τα άτομα θα κάνουν οτιδήποτε για να ευχαριστηθούν, να πάρουν τη δόση τους.

Είμαι στην ευχάριστη θέση να λέω ότι αυτή η εμπειρία ήταν κάτι πραγματικά πρωτόγνωρο, εντυπωσιακό και ειλικρινά ελπίζω να υπάρξουν και άλλες τέτοιες Κυριακές στο μέλλον.

                                                                                                                         Φιλικά, Αντίγονος

αλήθειες που ίσως δεν γνωρίζαμε

   Την Κυριακή που μας πέρασε, όπως συνήθως, η ομάδα του Γε.Λ.Α πραγματοποίησε για μια ακόμη φορά την καθιερωμένη της συνάντηση στο σχολείο. Αυτή τη φορά είχαμε την τιμή να φιλοξενούμε και παιδιά της Γ' γυμνασίου της Ν. Αλικαρνασσού, τα οποία έκαναν τη συζήτηση ακόμη πιο ενδιαφέρουσα. Το θέμα που μας απασχόλησε ήταν οι εξαρτησιογόνες ουσίες. Παρακολουθήσαμε ένα πολύ ιδιαίτερο ρεπορτάζ του Σταύρου Θεοδωράκη, το οποίο μας βοήθησε να γνωρίσουμε αλήθειες που οι περισσότεροι αγνοούσαμε.

   Πρώτα απ' όλα συνειδητοποιήσαμε ότι το πρόβλημα των ναρκωτικών δεν αφορά μονάχα άτομα κατώτερων κοινωνικών τάξεων. Δεν είναι λίγοι οι γόνοι εύπορων και ευκατάστατων οικογενειών που υποφέρουν από αυτά. Όπως φάνηκε οι αιτίες που οδηγούν τόσο πλούσιους όσο και φτωχότερους σ' αυτή τη συνήθεια είναι οι ίδιες. Δεν ξέρουν τι να κάνουν για να γεμίσουν τις ώρες τους, νιώθουν μόνοι και αναζητούν συντροφιά στις ουσίες. Πολλοί το κάνουν από αντίδραση για να γίνουν κι αυτοί "in", όπως χαρακτηριστικά είπαν στο βίντεο που παρακολουθήσαμε. Νιώθουν ότι μ' αυτόν τον τρόπο μπορούν να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους, όμως πιστέψτε με, πολλά περισσότερα δημιουργούν έτσι.

    Η αντιμετώπιση τους τόσο από την κοινωνία όσο και από την πολιτεία είναι τραγική. Βιώνουν το ρατσισμό καθημερινά και οι πόρτες που συναντούν μπροστά τους είναι τις περισσότερες φορές κλειστές. Όσοι έχουν μετανιώσει για τις επιλογές τους θεωρούν τους εαυτούς τους αρρώστους και ζητούν απεγνωσμένα βοήθεια από το κράτος που συνεχώς τους γυρνάει την πλάτη αδιαφορώντας για το πρόβλημά τους. Όσοι αισθάνονται έτοιμοι, ζητούν βοήθεια από οργανώσεις  που μπορούν να φανούν ιδιαίτερα χρήσιμες στην αντιμετώπιση του προβλήματός τους. Για πολλούς τα πάντα είναι στο μυαλό και λίγη θέληση είναι αρκετή για να πετύχουν αυτό που θέλουν. Κάποιοι άλλοι χρειάζονται υποκατάστατα ουσιών (όπως τη μεθαδόνη) για να απεξαρτηθούν σιγά-σιγά. Αυτή την υποστήριξη αναλαμβάνει να παρέχει το κράτος. Οι "υποψήφιοι" μπαίνουν σε μια λίστα προτεραιότητας έως ότου τους παραχωρηθεί η άδεια να παίρνουν καθημερινά τη φαρμακευτική αγωγή που προβλέπεται. Η διαδικασία αυτή μπορεί να κρατήσει από μερικές μέρες (για κράτη της Αμερικής ή της δυτικής Ευρώπης) μέχρι μερικά χρόνια για την "προοδευτική" και "συμπονετική" μας χώρα. Οι σημαντικές όμως δράσεις οργανώσεων προσπαθούν να καλύψουν αυτό το κενό κράτους-"ασθενών" και πολλές από αυτές το καταφέρνουν με επιτυχία.

   Αυτά είναι μόνο λίγα απ' όσα ακούστηκαν ή ειπώθηκαν την περασμένη Κυριακή. Τώρα μένει να δούμε τι μπορούμε εμείς να κάνουμε από την πλευρά μας για να ενημερώσουμε ή να βοηθήσουμε συμπολίτες μας που υποφέρουν.

*Ένα διαφορετικό μάθημα

     Παρατηρώ εκείνον τον κέρσορα  που αναβοσβήνει λίγο πριν γράψω και μου έρχονται πολλές εικόνες στο μυαλό όσο γυρίζω πίσω λίγες ώρες πριν,τότε που βρισκόμουν με τα άλλα γελ@στά παιδιά στο Κέντρο Ειδικών Παιδιών Ζωοδόχου Πηγής. Αυτήν την επίσκεψη την περιμέναμε με ανυπομονησία,αφού την είχαμε οργανώσει ήδη πριν το Πάσχα.Πολλοί έλεγαν,πως οι δράσεις του γέλ@ θα έμεναν μόνο στα λόγια,η πραγματικότητα όμως απέδειξε το αντίθετο.
   Το 1988 μία ομάδα γονέων της τοπικής κοινότητας του Ηρακλείου ιδρύουν την "Ένωση Γονέων, Κηδεμόνων και Φίλων Απροσαρμόστων Ατόμων". Το 1991 δημιουργείται το Κέντρο Ειδικών Παιδιών "Η Ζωοδόχος Πηγή", στη Νέα Αλικαρνασσό στο Ηράκλειο σε ένα κτίριο 300τ.μ. που παραχωρεί ο Ο.Τ.Ε.Σήμερα η Ζωοδόχος Πηγή παρέχει υπηρεσίες σε 50 περίπου άτομα με νοητική υστέρηση ή αυτισμό και τις οικογένειές τους.Η Ζωοδόχος Πηγή είναι ένας μη κερδοσκοπικός, μη κυβερνητικός οργανισμός. Είναι ειδικώς αναγνωρισμένο Φιλανθρωπικό Σωματείο. Υπόκειται στην αξιολόγηση και τον έλεγχο του Υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας.  Άτομα με νοητική υστέρηση,με σύνδρομο Down,με αυτισμό ή και με κάποια κινητικά προβλήματα άνω των 18 ετών μπορούν να συμμετέχουν στα προγράμματα και τα εργαστήρια που διοργανώνει με στόχο την ημιαυτόνομη διαβίωσή τους και την κοινωνική τους ένταξη χάρις στην αξιοποίηση όσο το δυνατόν σε μεγαλύτερο βαθμό των δεξιοτήτων και της δυναμικής του κάθε ατόμου.Τα εργαστήρια υφαντικής, μαγειρικής, κηπουρικής,χειροτεχνίας,κεραμικής και μπομπονιέρας παρέχουν την κατάλληλη εκπαίδευση ώστε τα άτομα να μπορούν να είναι λειτουργικά και τη δυνατότητα κοινωνικοποίησής τους ως ισότιμα μέλη της κοινωνίας μας.

    Στην αρχή της επίσκεψής μας είχαμε μια συζήτηση με μια κοινωνική λειτουργό του Κέντρου η οποία,αφού μας ενημέρωσε για τον τρόπο λειτουργίας του Κέντρου,τους στόχους και τα μελλοντικά σχέδιά του,μας μίλησε περισσότερο ως μέλος της οικογένειας που έχει δημιουργηθεί στο Κέντρο Ζωοδόχου Πηγής. Έλυσε απορίες και μοιράστηκε μαζί μας τους προβληματισμούς της για τα παιδιά και τη μελλοντική τους ζωή,όταν κληθούν να ζήσουν χωρίς τους γονείς και τους συγγενείς τους. Αναφερθήκαμε σε πολλά θέματα και μου είναι αδύνατον να τα καταγράψω όλα.Παρ'όλα αυτά μου έκαναν εντύπωση αρκετά. 

     Πάντα πίστευα πως ένα άτομο με νοητική υστέρηση δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι διαφέρει σε πολλά σημεία από τους γύρω του.Δεν ήμουν σίγουρη αν οι πράξεις ή συμπεριφορά τους ήταν αποτέλεσμα συνειδητής σκέψης και σε ποιο βαθμό. Σήμερα, λοιπόν, έμαθα πως ιδιαίτερα τα άτομα των οποίων η νοητική ικανότητα είναι μεταξύ φυσιολογικού ανθρώπου και ατόμου με νοητικά προβλήματα, έχουν ενσυναίσθηση της κατάστασης στη οποία βρίσκονται,κατανοούν δηλαδή τη διαφορετικότητά τους σε σχέση με τις οικογένειες και τους εκπαιδευτές τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πολύ συχνά να παρουσιάζουν ψυχολογικές διαταραχές,κρίσεις ακόμη και κατάθλιψη,ακριβώς επειδή είναι υποψιασμένοι για το πώς και σε τι διαφέρουν από τους υπόλοιπους. Είναι διαφορετικό να εκπαιδεύεσαι χωρίς να σε απασχολεί η πρόοδος της εκπαίδευσής σου και είναι άλλο να καταβάλλεις μια προσπάθεια να μπορείς να ζεις όπως οι συνομίληκοί σου, που διαρκώς μπορεί να σε απογοητεύει . Σα να θες να πιάσεις εκείνο το μήλο στην κορυφή της μηλιάς και στενοχωριέσαι που τα χέρια σου δεν είναι τόσο μακριά.

      Μα αν δε γεννήθηκες με μακριά χέρια,σου χαρίστηκαν άλλα δώρα.

Τα παιδιά γεμάτα χαμόγελο,όρεξη και δημιουργικότητα απολάμβαναν κάθε δραστηριότητα στην οποία συμμετείχαν.Είδα άτομα άνω των 30 να πλάθουν πηλό και να φτιάχνουν γλάστρες,να δένουν μπομπονιέρες για παραγγελίες γάμων και βαπτίσεις που αναλαμβάνει το κέντρο, να εισπράττουν χαρά και ικανοποίηση από την ενασχόλησή τους με τα προγράμματα. Κάπως έτσι συνειδητοποίησα πως η καθημερινότητα δε μας αφήνει να ευχαριστηθούμε τις απλές καθημερινές στιγμές της ζωής. Μια ώρα παιχνιδιού με το μπαμπά,μια ζωγραφιά με τη μαμά μπορούν να χαρίσουν πολύ μεγαλύτερη χαρά σε ένα μικρό παιδί κι από το πιο ακριβό ηλεκτρονικό παιχνίδι.Έτσι συμβαίνει και με εκείνους. Το να φτιάξουν ένα εργόχειρο στον αργαλειό είναι μια τεράστια επιβεβαίωση της προσπάθειας και της χρησιμότητάς τους. Για εμάς μπορεί να φαίνεται εύκολο,για αυτούς είναι κάτι που απαιτεί κόπο αλλά ταυτόχρονα τους γεμίζει χαρά.Σκέψου μόνο πως μετά τα παζάρια που διοργανώνονται κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα δίνεται στα παιδιά ένα μικρό ποσό,ως ανταμοιβή της εργασίας τους.Κάποιοι τα δέχονται και έχουν και απαιτήσεις!Κάποιοι άλλοι τα σκίζουν.Δεν τα έχουν ανάγκη,για αυτούς η χαρά της δημιουργίας δε χρειάζεται να ανταμειφθεί με ένα κομμάτι χαρτί.

      Κάτι άλλο που με παραξένεψε είναι ότι οι γονείς των παιδιών του Κέντρου είναι απόλυτα αρνητικοί όσον αφορά τις ερωτικές σχέσεις των παιδιών τους. Αν και το σεξουαλικό ένστικτο δεν επηρεάζεται από τις νοητικές διαταραχές και τα προβλήματα,όπως μας ανέφερε η υπεύθυνη, οι ίδιοι το απαγορεύουν κατηγορηματικά στα παιδιά τους είτε εξαιτίας του φόβου τους, είτε εξαιτίας των ταμπού και των προκαταλήψεών τους. Και κάπου εκεί αναρωτηθήκαμε τελικά ποιος είναι ανάπηρος και ποιος όχι;Αλλά για να μην προβώ σε χαρακτηρισμούς ανθρώπων,μπορώ μόνο να επισημάνω τόσο την έλλειψη ενημέρωσης των γονέων των ατόμων με αναπηρία όσο και την απουσία διαλλακτικότητας σε θέματα που σε άλλες χώρες αντιμετωπίζονται με ανοιχτή σκέψη και σεβασμό στις ανάγκες και τα δικαιώματα ατόμων ίσων με εμάς. 

Σίγουρα η εμπειρία θα μας μείνει αξέχαστη,όμως όλοι μας συμφωνήσαμε πως θα θέλαμε λίγο περισσότερο χρόνο και επαφή με τα παιδιά. Κατά τη διάρκεια της ξενάγησης και πηγαίνοντας από εργαστήριο σε εργαστήριο ένιωσα σαν επισκεπτόμουν εκθέματα σε μουσείο και όχι ανθρώπους που παρήγαγαν έργο εκείνη τη στιγμή ακριβώς επειδή δεν μπόρεσα να τους μιλήσω,να τους ρωτήσω για τις εμπειρίες τους,πώς νιώθουν.  Αυτό ήταν το μόνο που θα άλλαζα απ'όλη την επίσκεψή μας.

Παρ'όλα αυτά γνώρισα το Νεκτάριο που ήθελε να παντρολογήσει το Μάνο με τη Τζωρτζίνα,το Γιώργο που του αρέσει να τρώει τα κουφέτα από τις μπομπονιέρες, τα κορίτσια στην κεραμική και άρχισα να σκέφτομαι πως τελικά θα μου άρεσε να τους ξαναδώ, να μιλήσω μαζί τους,να προσφέρω τη βοήθειά μου,να αρχίσω να εκπαιδεύομαι στο πώς θα πρέπει να συμπεριφέρομαι ώστε να μην κάνω κάτι που θα τους στενοχωρήσει ή που θα τους προσβάλλει. Σκέφτηκα πως το φετινό καλοκαίρι θα ήθελα να το περάσω ως εθελόντρια στο Κέντρο Ζωοδόχου Πηγής. Γιατί πράγματι, σε ένα σχολείο που απλόχερα χαρίζει τη ζωή,αξίζει να δώσεις ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού σου.

27/04/12 ~ένα διαφορετικό μάθημα! :)

ΥΓ: Μην ξεχνιόμαστε!Αυτή την Κυριακή φοράμε το πιο μεγάλο μας χαμόγελο και συζητάμε για τα ναρκωτικά.Στην παρέα μας θα βρίσκονται και μαθητές της Γ' Γυμνασίου Ν.Αλικαρνασσού.!Τι περιμένεις; :)

*(ΔΕΝ;)Είμαι ρατσιστής

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ.
Έχω φίλο ένα μαύρο παιδί που ζει λίγο πιο κάτω από το σπίτι μου. Μερικές φορές παίζουμε μαζί,αλλά δεν τον αφήνω να παίξει με τα καινούρια μου παιχνίδια.Άσε που η μαμά δε θέλει να τρώει μαζί μας. 
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ.
Με το Ραμόν πάμε Β' Λυκείου. Καθόμαστε στο ίδιο θρανίο κι είμαστε οι καλύτεροι φίλοι.Συμπαραστέκομαι στα προβλήματα του,προσπαθώ να τον κάνω να χαμογελάσει.Προχθές, τσακωθήκαμε και τον είπα "αραπόμαυρο της κακιάς ώρας".
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ.
Με το Ραμόν δε μιλάμε πια.Η κοινωνική μου εικόνα δεν επιτρέπει τη συναναστροφή με έγχρωμους δευτεροκλασσάτους ανθρώπους. Όχι πως με πειράζει ή με ενοχλεί. Τον αγαπάω το Ραμόν.Με βοήθησε να ξεριζώσω από μέσα μου τις προκαταλήψεις και να αποδεχτώ τη διαφορετικότητα.-διάβολε,δε σου είπα να μη μου πλύνεις το τζάμι;Άχρηστοι Αλβανοί-


     Ειρωνεία. Ναι,είναι πράγματι δύσκολο να αντιληφθούμε μερικές φορές πόσο υποκριτές μπορεί να είμαστε ακόμα και μου τις ίδιους μας τους εαυτούς. Να νομίζουμε πως έχουμε αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα,κι όμως στην ουσία να έχουμε βάλλει μια ασπίδα για να μην αποδεχόμαστε την πικρή αλήθεια. ΕΙΜΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ και ας μην το συνειδητοποιώ πάντα. Από το 'καλημέρα' που θα πω με μισή καρδιά στο Βούλγαρο ενοικιαστή του διπλανού σπιτιού,μέχρι το 'τον καημένο,πώς του τα έφερε έτσι η ζωή', που θα σκεφτείς για τον τυφλό συνομίληκό σου που περπατούσε στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Εγώ όμως το καλημέρα το είπα και τον τυφλό άμα ήθελε βοήθεια θα τον βοηθούσα.
     Αυτή είναι όμως η ουσία; Να δημιουργήσουμε έναν κόσμο κοινωνικών συμβιβασμών και καθωσπρεπισμών που θα επικαλύπτει τη μη αποδοχή του διαφορετικού,αλλά αντιθέτως θα τη ντύνει με τα στολίδια της κοινωνικής-κατά τα άλλα- βοήθειας, της αναγνώρισης της διαφορετικότητας με κάποιο εσάνς λύπησης και της ισότητας μεταξύ των ανθρώπων-μόνο που άμα αρχίσουμε να βλέπουμε και πολλούς ομοφυλόφιλους στις δημόσιες υπηρεσίες,θα σοκαριστούμε δεόντος!;
Όχι εγώ δεν ονειρεύομαι αυτό!Θέλω να κοιτάζω εσένα που είσαι διαφορετικού χρώματος,εσένα που πιστεύεις σε άλλο Θεό,εσένα που είσαι μετανάστης οικονομικός ή πολιτικός,με την ίδια καθαρή ματιά που χαρίζω στους ανθρώπους που αγαπάω.Απαλλαγμένη από βαθιά ριζωμένες σκέψεις,που αβίαστα έρχονται στην επιφάνεια.Γιατί έτσι με μεγάλωσαν,έτσι μεγάλωσαν γενιές γενεών σε όλο τον κόσμο. Γιατί ακόμα και η λέξη 'διαφορετικός' προδικάζει μια σύγκριση.
     Είναι από εκείνες τις λέξεις στο συντακτικό που δεν είναι επίθετα συγκριτικού βαθμού κι όμως δηλώνουν σύγκριση.Λες : Έχει διαφορετικό δέρμα από το δικό μου,δε λες :Το δέρμα του είναι διαφορετικό. Η σύγκριση σαν να επιζητά να βγει στην επιφάνεια ακριβώς τη στιγμή που της έχουν μάθει να ξεπετάγεται. Και δε λέω πως μόνο στη γλώσσα μας η διαφορετικότητα συνεπάγεται κριτική. Κάθε γλώσσα,κάθε πολιτισμός,κάθε ιστορία με άλλα λόγια συσχετίζει εκείνο το παράξενο,το απρόσιτο,το άπιαστο με μια εχθρική διάθεση και μια επιβουλή εκ μέρους του. Η ίδια η ψυχιατρική μόλις πριν μερικές δεκαετίες θεωρούσε πως οι μαύροι λαοί ήταν άρρωστοι για αυτό και η οποιαδήποτε επαφή ή ανάμειξη τους με λευκούς θα προκαλούσε την εξαφάνιση του ανώτερου είδους!Αν όντως θέλω,λοιπόν, να διαγράψω τη λέξη 'ρατσισμός' θα πρέπει να την τοποθετήσω στο ίδιο τσουβάλι με λέξεις και φράσεις όπως: εκμετάλλευση υποανάπτυκτων κρατών,παγκοσμιοποίηση,πλουτοκρατία..
      Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα και κάπως έτσι θα τελειώσουν. Γιατί ένας κόσμος μακριά από προκαταλήψεις,κοινωνικές διακρίσεις και ανισότητες δεν ανήκει σε σουρεαλιστικό πίνακα ζωγραφικής. ΜΠΟΡΕΙ να πάρει σάρκα και οστά φτάνει να αλλάξουν νοοτροπία οι κοινωνίες.Η συνεχής ενημέρωση,η δια βίου μάθησις,η προσπάθεια να γνωρίσουμε όλο και περισσότερο κομμάτι της αλήθειας αυτού εδώ του κόσμου θα μπορέσουν να φέρουν τούμπα το σκηνικό στο οποίο τοποθετημένοι από άλλους, παίζουμε.Όλοι πρέπει να αναλάβουμε ευθύνες. Πολιτικοί,κοινωνικοί φορείς,κάθε άτομο ξεχωριστά.Μέσα από τη συλλογική προσπάθεια τα αποτελέσματα θα είναι ριζικά. Δεν είναι εύκολο και η συνειδητοποίηση της αλλαγής χρειάζεται κόπο,επιμονή και συνέπεια. Ο αγώνας για την εξάλειψη των ανισοτήτων και των διακρίσεων ξεκινάει τη στιγμή που συναισθάνεσαι ποιος είσαι και τι θες. ΕΙΜΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ και προσπαθώ να σταματήσω να είμαι. Ίσως να μην είμαι φανατισμένο ή προσκολλημένο άτομο αλλά αυτή η έρμη η σκέψη θα μου περάσει από το μυαλό. Θέλω να απαλλαγώ από αυτήν,να μην περνάει από το μυαλό μου ούτε στιγμή.Και θα τα καταφέρω γιατί υπάρχουν κι άλλοι γύρω μου που θέλουν το ίδιο. Οι γέλ@ αυτό κάνουν κάθε Κυριακή.Καταπολεμούν τις φοβίες,τις ανασφάλειες, τις συμπεριφορές και τις ιδέες που άλλοι τους φόρτωσαν. Είναι κι αυτό ένα παιχνίδι που σίγουρα μόνο νικητές θα έχει.

*Η τελευταία Κυριακή έδωσε αφορμές για γόνιμο προβληματισμό και συζήτηση επί της ουσίας.Σε μερικές ημέρες θα επισκεφθούμε το κέντρο ειδικών παιδιών(δε μ'αρέσει ο τίτλος) Ζωοδόχου Πηγής.
Μαθαίνουμε-ευαισθητοποιούμαστε-δρούμε!






Ρίξε μια ματιά σ'αυτό,θα καταλάβεις πως όλα είναι θέμα οπτικής ;)

Ρατσισμός η απλώς Άγνοια?

Είμαστε όντως ρατσιστές η απλώς θέλουμε να αγνοήσουμε κάτι το όποιο θεωρούμε κατώτερο μας, συνεπώς δεν πρέπει να του δίνουμε αξία απλά κοιτάζοντας το?! Αυτό είναι προσωπικό ζήτημα κατά την γνώμη μου. Ο χαρακτήρας του ατόμου καθορίζει τις πράξεις του. Ωστόσο πρέπει να συλλογιστούμε το γεγονός ότι και αυτοί οι άνθρωποι, οι άνθρωποι που μεταναστεύουν σε άλλες χώρες παρατώντας τις οικογένειες τους πίσω, αναζητώντας καλύτερες  συνθήκες ζωής, ρισκάρουν την ζωή τους μόνο και μόνο για να ζουν σε αυτές τις πολυπολιτισμικές και πιο αναπτυγμένες χώρες για να δέχονται καθημερινά προσβολές και απειλές… Σκεφτείτε ότι και ο “ξένος” τον ίδιο αέρα αναπνέει… Την ιδία τροφή καταναλώνει… Το μόνο που αλλάζει είναι το χρώμα στο δέρμα… Κίτρινο, μαύρο, λευκό, πορτοκαλί… Το δέρμα είναι δέρμα και το χρώμα είναι χρώμα... Δεν  αλλάζει τίποτα… Ωστόσο δεν είναι μόνο ο φυλετικός ρατσισμός. Είναι και ο μισογυνισμός, ο όποιος επικρατεί σε πολλές κοινωνίες, ο ρατσισμός που δέχονται τα άτομα με ειδικές ανάγκες, ο επαγγελματικός ρατσισμός και πολλοί άλλοι. Πρέπει να δεχτούμε το γεγονός αυτές οι ομάδες έχουν γίνει μέρος τις καθημερινής μας ζωής και ότι έχουν ενσωματωθεί στην κοινωνία μας. Γιατί όμως τους φερόμαστε έτσι περιφρονητικά και αγνοούμε πολλές φορές την ύπαρξη τους?! Κάντε κάτι για αυτό... Βοηθηστε αυτά τα άτομα με οποιονδήποτε τρόπο μπορείτε να σκεφτείτε… Αλλά πρώτα… Προσπαθήστε να μπείτε στην θέση τους και πράξτε αναλόγως  

“Ποια καλοσύνη... Για καλοσύνη ρώτα να σου  πουν αυτούς που έδιωξαν απτήν Σμυρνη… Ρωτα όσους είχαν σπίτι στην Ερζεγοβίνη … Ποια καλοσύνη... Την καλοσύνη μάλλον την πήρε μαζί του κάποιος στον δρόμο προς την Σελήνη”

J0hn

Καλή Αρχή!

Χαιρετώ κι εγώ την όμορφη παρέα! Οφείλω να ομολογήσω πως την περασμένη Κυριακή, στην πρώτη μας συνάντηση, ακούστηκαν και ειπώθηκαν πολλά. Η χαρά και η όρεξη ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων όσων βρίσκονταν εκεί. Νιώθαμε έντονα την ανάγκη να κάνουμε κάτι για όλα όσα αντικρύζουμε καθημερινά. Γι' αυτό και οργανωθήκαμε. Η ταινία που παρακολουθήσαμε μας έβαλε όλους σε περισυλλογή. Πόσο άδικος είναι αυτός ο κόσμος για κάποιους; Μας έδωσε όμως την αφορμή για εξωτερίκευση των ιδεών και των συναισθημάτων μας και καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι, ναι, εμείς οι έφηβοι μαθητές μπορούμε να τον αλλάξουμε... Το μέλλον μας ανήκει ! Δεν θα μείνουμε αμμέτοχοι! Με οργάνωση, όρεξη, προσπάθεια και λίγη καλή θέληση μπορούμε να ανατρέψουμε ό,τι δεν μας αρέσει και να ξεκινήσουμε την ανέγερση ενός νέου, δικαιότερου και ομορφότερου κόσμου γεμάτο χαμόγελα. :)